فکر میکنم اگر هم سن و سال من باشید یادتون میاد یه زمانی داستان فیلم خصوصی زهرا امیرابراهیمی چقدر سر زبون ها افتاد و همه ما برای یکبار و از سر کنجکاوی هم که شده یه نیم نگاهی به اون فیلم انداختیم! فیلمی که به بهای ترک وطن زهرا امیرابراهیمی و هزاران سختی و ناراحتی که فقط خودش و خدای خودش میدونن تموم شد!
دیشب وقتی داشتم روی صحنه و موقع سخنرانی جشنوار کن میدیدمش از خودم، از اون دوران و از اون ناملایمتی که با این زن کردیم بیزار شدم! از سن کمی که داشتیم و از سی دی فروش تجریش که کنار گوشت با صدای آروم میگفت سی دی فیلم زهرا موجوده بیزارم! از آبرویی که به ناحق بردیم، از دردی که به تو دادیم، از قضاوتی که کردیم بیزارم!

و این درد برای من وقتی بیشتر که به تک تک کلمه هایی که دیشب گفت فکر میکنم :

« خوشحالی و موفقیت برای من مفاهیم عمومی و جمعی هستند. هرچند در این لحظه خیلی خوشحالم، ولی بخشی از وجودم برای مردم ایران که هر روز گرفتار مشکلات زیادی هستند غمگین است. دل من با آبادان است. دل من با گوشه و کنار خاک ایران است. من اینجام اما دلم با زنان و مردان ایران است. »

دلم میخواد سال ها بنویسم، از زن بودنت، از قوی بودنت، از گوشی که شنید و آزرد و سکوت کرد تا رسید اون روزی که دوباره سر زبون ها بیافتی ولی با افتخار! ما به تو بد کردیم و تو مارو به آغوش کشیدی ! بهت افتخار میکنیم ..